“ Blues is really the art of distillation,
seeking the sound where there are no extraneous notes,
or unnecessary additions to the feeling of freedom… “

De 68-jarige Texaanse zanger/gitarist Jimmie Vaughan mag ondertussen gerust een levende blueslegende genoemd worden. Het is een gitarist met een unieke sound en een groot voorbeeld voor vele collega’s. Met meer dan 50 jaar ervaring door de jaren heen, gerijpt en alleen maar beter geworden, is de jongere “broer van” de veel te vroeg (in een helikopter crash) overleden Stevie Ray (1954-1990) met recht een icoon te noemen. In tegenstelling tot de flamboyante gespierde escapades van zijn jongere broer SRV leunt Jimmie’s gitaarspel op ritmische structuren, een inventieve variatie op de Texaanse roadhouse traditie. Jimmie Vaughan was in 1999 en 2014 tijdens BRBF/Blues Peer te gast in België, zijn broer SRV & Double Trouble in 1988.

Toen Jimmie op de middelbare school zat trad hij bijna iedere dag in Dallas op in de Hob Knob Lounge, om er de lessen te leren die niet kunnen onderwezen worden. Begin jaren 1960 trok hij naar Austin waar hij andere muzikanten en de blues ontdekte. In 1974 richtte Jimmie Vaughan samen met Kim Wilson, de legendarische formatie The Fabulous Thunderbirds op. Wanneer Jimmie Vaughan in 1990 na vijftien jaar om persoonlijke en familiale reden de T-Birds verlaat om solo verder te gaan, zijn voor velen het de “echte” niet meer. Jimmie werd in de band vervangen door 2 gitaristen: Duke Robillard (oprichter van Roomful of Blues) en Doug "Kid" Bangham (Sugar Ray & the Blue Tones). Jimmie nam solo verschillende uitstekende albums op, waaronder (4 jaar na de dood van SRV) zijn debuut en ondertussen klassieker ‘Strange Pleasure’ [1994].

Op zijn nieuwe studio album ‘Baby, Please Come Home’ laat Jimmie Vaughan zich omringen door toppers cq. oude bekenden uit de scene als George Rains, Billy Pitman, Billy Horton, Mike Flanigan, T. Jarred Bonta, en Ronnie James, waarbij blazers als Doug James, Greg Piccolo, John Mills, Randy Zimmerman, Kaz Kazanoff en Al Gomez, een belangrijke rol spelen. De zangeressen die hen vervoegden waren Georgia Bramhall en Emily Gimble. De elf songs die Jimmie koos voor het nieuwe album zijn van artiesten met uiteenlopende achtergronden, zijn van bekende en van onbekende artiesten als Lefty Frizzell, Lloyd Price, Jimmy Donley, Richard Berry, Chuck Wills, Bill Doggett, T-Bone Walker, Etta James, Fats Domino, Gatemouth Brown en Jimmy Reed. Jimmy Reed (1925-1976), één van de rudimentaire blues mannen, Lefty Frizzell (1928-1975), behorend bij de grondleggers van de hedendaagse countrymuziek.

Op ‘Baby, Please Come Home’, ik schreef het al, zijn de blazers belangrijk. In de opener/titelsong “Baby, Please Come Home” (een nummer dat Lloyd Price schreef), Chuck Willis’ “What’s Your Name?” en “Just a Game” -met Mike Flanigan onopvallend op Hammondorgel- duetteren Greg Picollo op tenorsax en Doug James op bariton sax zij aan zij. Hun collega’s Kaz Kazinoff (tenorsax) en Al Gomez (trompet) laten dan weer van zich horen op “Be My Lovey Dovey”, T-Bone Walker’s slow blues “I’m Still In Love With You” en Jimmy Reed’s boogie “Baby, What’s Wrong”. Over het vocale: Emily Gimble en Georgia Bramhall zingen het koortje in “Be My Lovey Dovey” en Jimmy zelf (hij weet zich met zijn eerder beperkte stembereik hier behoorlijk uit de slag te trekken) doet het prima op Fats Domino’s swingende “So Glad” (met John Mills op bariton sax) en Clarence “Gatemouth” Brown’s “Midnight Hour”. Verder is Lefty Frizzell’s “No One Talk To (But the Blues)” op zijn minst een opmerkelijke keuze en zorgen de instrumental “Hold It” -opnieuw, maar meer op de voorgrond, met Flanigan op Hammond- en het gemoedelijke “It’s Love Baby (24 Hours a Day)” -inclusief de gitaarsolo van Billy Pitman- voor de nodige (soms verrassende) afwisseling.

“Playing what you feel” en grenzen verleggen, is altijd het doel geweest van de muzikant in Jimmie Vaughan. Ook op ‘Baby, Please Come Home’ is dit zo. De inspiratie voor de nummers vond Jimmie bij belangrijkste pioniers van de Amerikaanse roots muziek. Met zijn nieuwe album bewijst Jimmie Vaughan het punt waarin hij altijd geloofde, dat muziek niet gaat over welke naam men ze geeft, maar over hoe ze bij de luisteraar aanvoelt.

“ Playing what you feel, that’s what Jimmie Vaughan is doing again on his new album ‘Baby, Please Come Home’ and, what moves people… “ (ESC for Rootstime.be)

Eric Schuurmans

Album track list:
01. Baby, Please Come Home [Lloyd Price] (a) - 02. Just a Game [Huey Meaux] (b) - 03. No One Talk To (But the Blues) [Lefty Frizzell] (a) - 04. Be My Lovey Dovey [Richard Berry] (c) - 05. What’s Your Name? [Chuck Willis] (a) - 06. Hold It [Cliffort Scott/Billy Butler] (d) - 07. I’m Still In Love With You [T-Bone Walker] (c) - 08. It’s Love Baby (24 Hours a Day) [Ted Jarrett] (a) - 09. So Glad [Dave Bartholomew/Antoine “Fats” Domino] (a) - 10. Midnight Hour [Clarence “Gatemouth” Brown] (a) - 11. Baby, What’s Wrong [Jimmy Reed] (c) – All songs by as [noted] © 2019 – Produced by: Jimmie Vaughan

Album line-ups:
(a): George Rains: drums / Ronnie James: bass / Billy Pitman: rhythm guitar / Doug James: baritone sax / Greg Piccolo: tenor sax
(b): George Rains: drums / Ronnie James: bass / Mike Flanigin: Hammond / Billy Pitman: rhythm guitar / Doug James: baritone sax / Greg Piccolo: tenor sax
(c): George Rains: drums / Billy Horton: bass / Mike Flanigin: Hammond / T. Jarrod Bonta: piano / Billy Pitman: rhythm guitar / John Mills: baritone sax / Randy Zimmerman: trombone / Kaz Kazanoff: tenor sax / Al Gomez: trumpet / Jimmy Shortell: trumpet / B-vocs: Emily Gimble & Georgia Bramhall (4)
(d): George Rains: drums / Mike Flanigan (Hammond)

Discography Jimmie Vaughan:
Baby, Please Come Home [2019] | Live at C-Boys, by Jimmie Vaughan Trio, feat. Mike Flanigan [2017] | Plays More Blues, Ballads & Favorites [2011] | On The Jimmy Reed Highway, with Omar Kent Dykes [2007] | Plays Blues, Ballads & Favorites [2010] | Do You get the Blues? [2001] | Out There [1998] | Strange Pleasure [1994] |